Szlifierki dzielą się na szlifierki do wałków i szlifierki do płaszczyzn, które mają zastosowanie przy szlifowaniu płaszczyzn i powierzchni kształtowych postokrotnych na szlifierkach do płaszczyzn występują następujące ruchy narzędzia (ściernicy) i przedmiotu obrabianego:
- ruch główny obrotowy ściernicy,
- ruch posuwowy wzdłużny lub obrotowy wykonywany zawsze przez przedmiot obrabiany zamocowany najczęściej na stole szlifierskim,
- ruch posuwowy poprzeczny przerywany, występujący w tych przypadkach, gdy szerokość lub średnica ściernicy jest mniejsza od szerokości szlifowanej powierzchni,
- ruch dosuwowy, skierowany w głąb materiału, odbywający się z przerwami w punktach zwrotnych posuwu wzdłużnego, raz na jeden obrót stołu lub w sposób ciągły.
Spośród przedstawionych metod szlifowania najdokładniejsze jest szlifowanie obwodowe przy małej głębokości i dużym posuwie poprzecznym, przy którym błąd płaskości obrabianej powierzchni nie przekracza 0,005mm na długości 500mm, a uzyskana chropowatość powierzchni zawiera się w klasach 9-10. Na szlifierkach do płaszczyzn można obrabiać równie powierzchnie płaskie i kształtowe metodą szlifowania wgłębnego. Przy szlifowaniu czołowym, które jest wydajniejsze od szlifowania obwodowego, uzyskuje się powierzchnie płaskie z błędem nie przekraczającym 0,02mm/1000mm na szlifierkach ze stołem obrotowym i 0,015mm/1000mm na szlifierkach ze stołem wzdłużnym w 9-tej klasie chropowatości obrabianej powierzchni.
Ważniejsze odmiany szlifierek do płaszczyzn ze stołem prostokątnym:
- ze wzdłużnym przesuwem stołu i poprzecznym przesuwem wrzeciennika,
- ze wzdłużnym przesuwem stołu i poprzecznym przesuwem stojaka, na którym jest umieszczony przesuwny pionowo wrzeciennik,
- dwustronne, pracujące dwiema położonymi przeciwlegle ściernicami, szlifującymi równocześnie dwie płaszczyzny równolegle metodą przelotową lub metodą wcinania z oscylacyjnym ruchem przedmiotu, budowane są w układzie pionowym lub poziomym.
